Prolog

Marzyłam o wyrwaniu się z tego świata.

Jest on niesprawiedliwy. Kiedy “dziecko" w wieku 12-16 lat napisze, iż jego życie jest do dupy, ludzie zwyzywają je od głupich “gimbusów". Skąd oni wiedzą, czy ono nie przeżyło więcej przykrych chwil, niż oni sami?

W wieku 10 lat pewna dziewczynka dowiedziała się o wrodzonej wadzie swojego serduszka, śmiertelnej chorobie. Była najmłodszym dzieckiem, któremu zrobiono specjalną operację. Jej serce od tamtej pory było już według lekarzy zdrowe. Jednak nie mogła się ona przemęczać, aby nie narazić swojego… życia.

Ta dziewczynka ma teraz 16 lat. Nie może zbyt długo ćwiczyć na zajęciach wychowania fizycznego w szkole, nie może za szybko biegać, czasem męczy się nawet przy wchodzeniu po schodach. Dodatkowo ma ona problemy z wagą. Tak, na pewno wszyscy pomyśleli teraz, że przytyła od jakichś tabletek, które przyjmuje ze względu na swoją chorobę. Otóż nie. Dziewczyna wcale nie jest otyła, wręcz przeciwnie. Jak na swój wzrost powinna ważyć 10kg więcej. Że co? To nie jest tragedia? Dla niej jest. Wstydzi się swojej chudości. Chciałaby przytyć, ale… nie potrafi. Nie jest to choroba psychiczna, nigdy w życiu. Po prostu czasem ma tak, że nie może niczego przełknąć, wiecie, tak jakby miała mały żołądek. Przeraża ją ilość tych wszystkich złośliwych ludzi w szkole, którzy gdy tylko weźmie do buzi najmniejszą rzecz, dziwią się, że coś w ogóle je. W jej stronę są rzucane głupie obelgi. Nie rozumie, dlaczego oni na każdym kroku przypominają jej o tym, że “wygląda jak szkielet".

Tą dziewczyną jestem ja, a to moja historia…